Yazar: hakkans

Ben galiba en son iki hafta önce gördüm onu. Yemekhanede tek başına yediğini görünce yanına gitmiştim. Öyle sürekli görüşmeyiz, merhaba merhaba düzeyindedir muhabbetimiz. Bu yüzden annesinin kanser olduğunu çat diye söylemesini beklemiyordum. Nasıl tepki vereceğimi bilemedim. Ay çok üzüldüm dedim, yapmacık geldi; sonra ya çok üzüldüm dedim, anlamsız geldi; ne diyeceğimi bilemiyorum dedim, o da soğuk geldi. Ne kanseri, dedim toparlamak için, doğru tepkiyi verememişliğimi örtmeye çalışarak. Anlattı o da. … Şey, evet, bunların konumuzla direkt alakası yok tabii de, ama olabilir de. Bilmiyorum, polis olan sizsiniz, cevabını siz vereceksiniz. Ben başka bir şey bilmiyorum zaten, o yemekten sonra bir daha görüşmedik. Okula da pek gelmiyormuş, muhtemelen ondandır. Hâli çok kötüydü.

On

Metro istasyonunun çıkışında gördü onu. Tiftiklenmiş şalı arasından görünen lekeli siyah penyesi, altında çiçek desenli şalvarıyla ve çiçek desenli baş örtüsüyle. Ve boşluğa uzanmış, kaba, esmer elleriyle. Cebinde hazırda tuttuğu parayı yokladı. Adımları kendisi fark etmeden hızlandı. Uzun süre planlandığı izlenimi veren bir hareketle parayı yerdeki poşete bıraktı. Paraya baktı kadın, gözleri parladı, Allah razı olsun dedi hemen, Allah ne muradın varsa versin dedi sonra ve en son da Allah tuttuğunu altın etsin dedi. Oysa hiçbirini duymamışçasına uzaklaşmıştı.

Sena,

Sana bu isminle hitap etmeyi tercih etmemin sebebini bu mektubu okuyunca anlayacaksın. Uzatmadan konuya gireceğim, zira aslında çok uzun zaman önce söylemem gerekiyordu bunu. Sena, ben seni seviyorum. Hayal edemeyeceğin kadar çok hem de. Bu mektubu burada bitirmeli belki de. Öncesinde ve sonrasında olanların bir önemi var mı ki sen bunu okuduktan sonra… Ama ben tutamam ki kendimi artık. Sana seni sevdiğimi söylemeyi içimde o kadar tuttum ki, şimdi ölene kadar konuşmak istiyorum bunun hakkında. Böylesine coşkun bir aşkın başlangıç noktasını merak ediyor musun mesela? İlk görüşte sana tutulduğumu düşündün belki de. Zamanda geri gidip seni ilk gördüğüm anda sana âşık olmayı ne kadar isterdim bilemezsin; ama öyle olmadı. Sen, en nihayetinde, bir iş arkadaşı olarak girdin hayatıma. Çalışırken belli bir miktar samimiyet ve sonra iş bitince de hiçbir şey olmamış gibi çekip gitmekti bizimkisi. Yani dünyada çalışan milyarlarca insan nasıl çalışıyorsa öyleydi. Sonra o milyarlarca insanın küçük bir kısmına nasip olan o aşk doğdu zamanla.

Zerreler, keskin bir bıçak suretince, mağara duvarına vuran günışığında alaşağı süzülüyor, bir parıldayıp bir kayboluyorlardı. Kum zerreleriydi bunlar; günışığının vurduğu alanda süreğen ve ipince bir kuşak boyu akıyorlardı. Saçılan aydınlık, mağaranın içindeki kum tepeciğine karamelimsi bir renk ve ılık bir cezbe katıyordu.

Çöl delikleriyle ilk karşılaşmam böyleydi. Bir değil, on değil, yüz değil, çölün tamamına yayılmış binlerce delik. Her biri adeta devasa bir kum saati. Çölün büyüklüğüne nispetle küçücük deliklerdi bunlar. Ama zaman da zerreler gibi durmaksızın akıp giderken, bu küçük delikler koca bir çölü yutmaya muktedir olacak gibiydiler. Bu sorunu incelemek ve en nihayetinde de çözmek için çağrıldım bu çöle. Bir devlet için bir çölün mânâsı nedir bilmiyorum ama, çölü muhafaza etmek istiyorlardı işte. Turizmden, herhalde, çöl egzotik bir mekân neticede. Her neyse, ben ve bir avuç araştırmacı geldik çöle bu vesileyle. Öncelikle rehberimiz bizi bir deliğe götürecekti meseleyi ilk elden göstermek için. Bir Bedeviydi, çölde yaşarlarmış, çok iyi bilirlermiş, tam zamanında gelmişiz ki bu Bedevi’yi yakalayabilmişiz. Tercümanımız bizi takdim ettikten sonra Bedevi yola koyulacaktı ki ismini sormasını söyledim tercümana. Bedevi şaşkınlıkla döndü ve “Abdusselam.” dedi. Ölüce, öylece bir deyişti. Oryantalist bakışa sahip olduğumuzu varsayarak ya onu önemsemememiz gerektiğini ya da önemsememizin bir samimiyetsizlik barındırdığını düşünmüştü belki.

Bu hikâye Şiar dergisinin 40. sayısında (Mayıs-Haziran 2022) yayımlanmıştır.

Ve işte bu yüzden de yazmaya devam ediyorum, diyerek bitirdi sözlerini Abdullah Bey. Sonrasında da konuşmanın uzunluğundan mahmurlaşmış ellerden ilkin ağır ağır, sonrasındaysa daha coşkun alkışlar yükseldi. Evet, Abdullah Bey’e bu güzel söyleşi için çok teşekkür ediyoruz dedi sunucu. Şimdi dinleyicilerimizden birkaç soru alalım. Kırk-elli kişiden yedisinin eli havaya kalktı. Evet, siz beyefendi, diye gözleriyle işaret etti sunucu arka sıradaki dinleyiciye.

Bu hikâye, Muhayyel dergisinin “hikâyenin 26. kelimesinin 26 kere kullanılacağı 526 kelimelik bir hikâye yazma” çalışması kapsamında yazılmıştır. 26 kere kullanılmış olan “kutu” kelimesi metinde kalın yazı tipiyle belirtilmiştir.