Ben galiba en son iki hafta önce gördüm onu. Yemekhanede tek başına yediğini görünce yanına gitmiştim. Öyle sürekli görüşmeyiz, merhaba merhaba düzeyindedir muhabbetimiz. Bu yüzden annesinin kanser olduğunu çat diye söylemesini beklemiyordum. Nasıl tepki vereceğimi bilemedim. Ay çok üzüldüm dedim, yapmacık geldi; sonra ya çok üzüldüm dedim, anlamsız geldi; ne diyeceğimi bilemiyorum dedim, o da soğuk geldi. Ne kanseri, dedim toparlamak için, doğru tepkiyi verememişliğimi örtmeye çalışarak. Anlattı o da. … Şey, evet, bunların konumuzla direkt alakası yok tabii de, ama olabilir de. Bilmiyorum, polis olan sizsiniz, cevabını siz vereceksiniz. Ben başka bir şey bilmiyorum zaten, o yemekten sonra bir daha görüşmedik. Okula da pek gelmiyormuş, muhtemelen ondandır. Hâli çok kötüydü.
Edebî bir köşe.