İnsanları tanımak konusunda pek yetenekli olmadığımı düşünebilirsiniz. Sizle bir hafta önce konuşmuşumdur henüz; ama yanımdan geçersiniz, hatta selam verme babında gülümsersiniz, bense anlamam. Siz geçip gidersiniz “Dalgındı herhalde.” diyerek, bense içimde bir hesaba başlarım. Acaba o çocuk o muydu? Bana selam mı verdi yoksa? Hep o şüphe olur içimde. Birine “Merhaba.” demeden önceki o çekinceli anı yaşarım ben herkes gibi; ama benimki o kadar uzun sürer ki bazen; siz geçip gitmiş olursunuz. Neden diye sorsanız da vereceğim bir cevap yoktur, yalnızca bir şeyin beni tuttuğunu söylerim; ama ne olduğunu ben de bilmem.
Bugün de aynı şey oldu. Tutuldum. Ama sonra, bunun tutulmaktan fazlası olduğunu anladım. Fantastik bir macera gibi oldu hem de. Belki de üniversitede okuttukları postmodern romanlardan dolayı hayalle gerçeği karıştırdım sadece. Bilmiyorum.